تهویه مطبوعی که امروز به این شکل درآمده، مسیر طول و درازی را داشته است و در سال‌های متمادی دستخوش تغییراتی شده است.

به گزارش پایگاه خبری تاسیسات نیوز، جرقه معرفی سیستم‌های تهویه مطبوع از سال ۱۷۸۵ توسط بنجامین فرانکلین زده شد و این مساله سرآغازی بود تا بقیه نیز در این مسیر آزمایشات و تجربیات خود را امتحان کنند و جلوه بهتری به آن اضافه کنند.

بر اساس این گزارش، در سال ۱۷۵۸، بنجامین فرانکلین و جان هادلی از اساتید دانشگاه کمبریج با انجام یک آزمایش نشان دادند که تبخیر مایعات فرار می‌تواند دمای یک شی را تا زیر نقطه انجماد آب کاهش دهد.

پس از آن، در سال ۱۸۳۰، جان گوری با فشردن و سپس توسعه سریع هوا یخ تولید کرد. پس از آن، او توانست با هدایت هوا روی یخ، فضای داخل اتاق را خنک کند.

در سال ۱۹۰۲ بود که ویلیز کریر، پدر سیستم تهویه دستگاهی را اختراع کرد که دما و رطوبت را برای شرکت بوفالو فورج کنترل کند و از به هم ریختگی پرینت چهاررنگ جلوگیری کند.

اما در سال ۱۹۱۴، شخصی به نام چارلز گیلبرت گیتز وارد عمل شد. در واقع، چارلز گیلبرت گیتز نخستین کسی بود که از سیستم تهویه مطبوع در خانه خود استفاده کرد. نخستین دستگاه‌های تهویه مطبوع خانگی به دلیل استفاده از آمونیاک سمی خطرناک بودند.

چندین سال بعد در سال ۱۹۳۱، شولتز و شرمن نخستین افرادی بودند که اتاقک سیستم تهویه مطبوع را اختراع کردند. این اتاقک مانند تهویه مطبوع پنجره‌ای طراحی شده بود. ۸ سال بعد این تکنولوژی وارد خودرو شد. در سال ۱۹۳۹، شرکت خودروسازی پاکارد موتور نخستین اتومبیل را به بازار عرضه کرد که دارای آپشن تهویه مطبوع بود.

در نهایت، در سال ۱۹۷۰، سیستم‌های تهویه مطبوع مرکزی – با کندانسور، کویل و فن – توسعه یافتند. این سیستم‌ها برای خنک کردن از فریون استفاده می‌کردند. پس از اینکه مشخص شد، فریون می‌تواند عامل مخربی برای لایه اوزن باشد، با یک ماده شیمیایی سازگارتر با محیط‌زیست جایگزین شد.

ترجمه: سعید سعیدی